اشعار

مرا پیـر طریـقـت جز عـلـی نیست            که هستی را حقیقت جز علی نیست

مبـیـن غـیـر از عـلـی پیـدا و پنهان            که در غیب و شهادت جز علی نیست

از همان آغاز چشم مرتضی ما را گرفت          از ازل نام علی بر روی لبها جا گرفت

این دل ویــرانـۀ ما را عـلـی آبــاد کـرد          از همان روزی که عشقش در دل ما پا گرفت

ﺷـﺄﻥ تو در انـدیـشۀ ما جـا شدنی نیست            در کوزه که جا دادن دریـا شدنی نیست

هرچند که توصیف تو مولا شدنی نیست            تـو لطـف کـنـی نـاشدنی ناشـدنی نیست

مـیـان بـزم خـرابـاتـیـان قـراری نیست           به باده نوش كه برهان عقل كاری نیست

تـمـام دلـخـوشی ما مـحـبـت علی است           ز هیچ كس بـجـز آقا امیـد یـاری نیست

نـخـستین نـقـش عـالـم یاعـلـی بود            تــمـام اسـم اعــظـم یـا عــلـی بـود

مـلائـک را پـس از ذکـر خـداونـد            ز هـر ذکـری مـقـدّم یا عـلـی بـود

ای بـرتـرین پـدیـدۀ عــدل خـدا عــلـی            در كـشـتـی نجـات بـشـر نـاخـدا عـلـی

حـق را چنانكه بـاید و شـاید شنـاخـتی            ای ما سـوی به حـق تو نـا آشنـا عـلـی

گر چه اندر دل هر ذرّه تـمـنای تو بود           سیـنـۀ کـعـبـۀ دلـدار فـقـط جـای تو بود

بعد احـمد به همه خـلـق وَ ربّ الکـعـبه           نه کسی هست و نه بوده است که همتای تو بود

از جـلـوۀ جـمـال تو بـاران درسـت شد           از خشم تو، جلال تو، طوفان درست شد

تـه مـانــده گِــل تـو شـده ابــتــدای مـن           از خاک تو حـقـیـقـتِ انسان درست شد

مـا را نـوشتـه انـد به پـای تـو از ازل            خـلـقـت تـمـام، بوده بـرای تو از ازل

ابلیـس بوده و ز جـنان رانده می شود            هر کس نکرد سجده برای تو از ازل

بی جمالت خبر از دل، اثر ازعشق نبود            تا خداوند علی گفت و تو را خلق نمود

در دل کعبه نشستی و دلـش روشن شد            کعبه حـاجـی شد و آمـادۀ چرخـیدن شد

دارد دلـم هـوای تو یا مـرتـضی عـلی            دنـیـای من فـدای تو یا مرتضی عـلی

اسلام من تو هستی و این است باورم            دین نیست جز ولای تو یا مرتضی علی

ﻭﺍﮊﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺻﻒ ﺗﻮ تطهیر ﻣﯽ ﺷﻮﺩ            ﻭﻗﺘﯽ که ﻣﺎﻩ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺗﻌـﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﻗـﺮﺁﻥ ﺑـﺮﺍﯼ ﻣـﺪﺡ ﺗﻮ ﮔـﻔﺘﻪ ﺳﺖ ﺇﻧّـﻤﺎ            ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﺒﺄ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟

دلـی که خـانـه مـولا شـود حـرم گردد           کز احترام عـلـی کـعـبه محـتـرم گردد

مـن از شکـستـن دیـوار کعـبـه دانـستم           که هر کجا که علی پا نهد حـرم گردد

بی تو تـاریخ به تـاریکیِ شـب می ماند            روشنی نقطه بی اصل و نصب می ماند

چشم پوشیدن از نام شما بی خردی ست            بی وجود تو چه فخری به عرب می ماند

پیـغـمـبـران عـرش نـشین در تحـیـُرند            بر ساحتِ مقـام شما غـبطه می خورند

نـوح نـبـی بـرایِ مـدارایِ سـرنـوشت            بر بادبانِ کشتیِ خود «یاعـلی» نوشت

آسمان گم گشته سنگی در بیـابان شما            دسـت مهرومه گره خورده به دامان شما

سفره داران ملاحت باهمه شـور افکنی            شـورها دارند بـر سر از نمکدان شما

رمزحیات، قبضه شمشیر مرتضاست           هفت آسمانیان،همه تسخیرمرتضاست

قرآن؛زلال آینه، تصویر ناب؛ اوست           هر آیه آیه؛ آیـنـه، تفـسیر مرتضاست

ذكر ابوتـراب عجـب مستی آور است          این نام پیرِ میكدۀ حوض كـوثـر است

اصلاً هراس و بـاك نداریم از حساب          محشركلید باغ جنان دست حیــدراست

مــولای ما نمونهٔ دیـگـر نـداشـتـه است          اعجاز خلقت است و برابرنداشته است

وقت طـواف دور حـرم فـکـر می کـنم          این خانه بی دلیل ترک برنداشته است

عـلـی ای مـیــر پـهـلـوان عــرب!          زیــر تـیـغـت ســر یــلان عــرب

حق که دیــوار کعبه منـشق کـرد           هم تـو را طـفـل دامــن حـق کرد